Ik sta heerlijk te dromen onder de douche. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn wetsuit te drogen hangen. Ineens voel ik mij heel trots. Heel even ben ik verrast door dat gevoel van trots. Ik heb namelijk vooral veel moeite gehad met dat ding… 

Direct schoot mij de eerste kennismaking te binnen. Het was
een prachtige dag begin mei en ik fietste op het heetst van de dag naar het
zwembad. Een overdekt zwembad wel te verstaan, voor een wetsuit testdag. Zeg
maar, op rokjesdag dikke zwarte pakken gaan testen ergens binnen in een warme
ruimte. Geen idee waarom maar ik voelde mij gespannen. Ik weet nog goed dat ik
liever niet wilde gaan, ik twijfelde of het wel een goed idee was. Toch ging
ik. En kocht ik die dag mijn wetsuit.

In de maanden die volgden hadden we een haat-liefde verhouding. Vooral haat als ik eerlijk ben. Het voelde strak en ongemakkelijk om te zwemmen met pak. Erger nog: ik ben zo’n beetje de enige die langzamer lijkt te zwemmen met pak dan zonder pak. Arghhhhh…

Toch heb ik er veel en goed mee getraind. Die liefde komt voort uit het doel dat ik nastreef. Over drie weken doe ik voor het eerst een halve triathlon en dat is een droom van mij. Een jaar geleden had ik mezelf ervan overtuigd dat mijn lichaam niet tot zo’n enorme inspanning in staat zou zijn. Totdat ik mij realiseerde dat ik het niet eens een serieuze poging had gegeven. Dus ben ik dit jaar gaan trainen en triathlete geworden. Met veel ups en soms wat downs.

Nu zag ik mijn wetsuit hangen en voelde ik mij trots. Op
waar ik sta. Op waar ik naartoe onderweg ben. En bovenal trots dat ik gegroeid
ben door uit mijn comfort zone te gaan. Ik had zelfs zin om mijn wetsuit aan te
trekken en te gaan trainen. Het is echt van mij geworden. Een onderdeel in het
najagen van mijn dromen en sportieve doelen!